اسباب‌بازی فقط برای بچه‌ها نیست، بلکه از منظر یک سرگرمی، می‌تواند برای عموم مردم در هر سنی مناسب و مفید باشد. هرچند که براساس یک الگو و باور غلط در میان مردم ما، خود سرگرمی، ذات سرگرم‌بودن، فعالیت و وضعیتی بی‌ارزش و حتی زشت قلمداد می‌شود. سرگرم بودن، با بی‌کار بودن و اتلاف وقت یکی است، چراکه فرهنگ تربیتی‌اخلاقی به ما تاکید می‌کند که باید از وقت/زمان، استفاده‌ای معطوف به نتیجه و محصول داشت. ادبیات ما سرشار است از مفاهیم و اندرزهای اخلاقی، که ما را از اتلاف وقت و بی‌حاصلی برحذر می‌دارد.
اما امروزه دیگر پذیرفته‌ایم که سرگرمی نیز بخشی از نیاز انسان است، بخشی از لذت و آرامشی که ذهن کسب می‌کند، نوعی استراحت مغزی. باید به سرگرم‌بودن احترام بگذاریم و بپذیریم که در روزگاری که ذهن و جسم درگیر هزاران مشکل است، ساعتی را به آرامش گذراندن، نه‌تنها بد نیست که لازم و ضروری است.
اسباب‌بازی، برای همه است، وسیله‌ای که در ساده‌ترین حالت، مایه‌ی سرگرمی است، و در نگاهی کلان، می‌تواند ابزار آموزش و تربیت نیز باشد. اسباب‌بازی می‌تواند جمع‌های موبایلی‌شده را دوستانه‌تر کند، می‌تواند گروه دوستان و گروه فامیلی را در یک سرگرمی گروهی شریک کند، و می‌تواند بر تقویت قوه‌ی تمرکز تاثیر بگذارد.
با این دید، باید اسباب‌بازی را نیز بخشی از سبد خانواده درنظر گرفت و به آن بها داد.
البته که پیش از این نیز برخی بازی‌‌ها و سرگرمی‌ها در جمع‌های فامیلی حضور داشتند و یک پای دورهمی‌ها بوده‌اند، اما در این‌سال‌ها می‌توان از بُردگیم‌ها به عنوان نمونه‌ی مدرن‌تر همان سرگرمی‌های پیشین یاد کرد. بازی‌های رومیزی، که به سرعت نمونه‌های بومی آن نیز طراحی و تولید شده‌اند، مدتی است که در بازار خانواده نقش موثر دارند. هرچند که در ابتدا تماما وارداتی بودند، اما طراحان و تولیدکنندگان بنا به نیاز و فرهنگ کشورمان، دست به طراحی نمونه‌های بومی‌شده زده‌اند و در بازار نیز جای خود را پیدا کرده‌اند. و این اتفاق فرخنده‌ای است، چراکه به‌طور رسمی، پذیرفته‌ایم که اسباب‌بازی و سرگرمی، هم ضروری است و هم مفید.
رسانه‌ها نیز باید در تحلیل‌های خود به نقش ابزاری چون اسباب‌بازی در سلامت روان جامعه توجه ویژه نشان دهند. سیاست‌گذاران و دست‌اندرکاران مدیریت جامعه نیز برای سرگرمی و بازی باید جایگاه خاص تعریف کرده و به آن علاقه نشان بدهند.

حسین نوروزی

نویسنده و روزنامه‌نگار حوزه‌ی کودکان و نوجوانان
سی‌و‌نه ساله ام، و هرچند که کتاب‌ها و نشریاتی “برای کودکان” هم منتشر کرده‌ام، اما دو دهه است که در رسانه‌های مختلف خصوصی و دولتی، و به‌طور خاص در رسانه‌های اینترنتی به‌شکل تخصصی “درباره‌ی کودکان” می‌نویسم. اطلاع‌رسانی، حوزه‌ی مورد علاقه‌م است، و سعی کرده‌ام در شکل‌گیری رسانه‌های خبری درباره‌ی جهان کودک و نوجوان، و نیز مجلات و پایگاه‌های ویژه‌ی والدین، فعال باشم. علاوه بر نوشتن داستان برای بچه‌ها و گاهی بزرگ‌سالان، به عنوان مشاور رسانه‌ای و فضای مجازی، با موسسات انتشاراتی و ارگان‌های خصوصی و دولتی مرتبط با کودکان کار می‌کنم، اما بزرگ‌ترین آرزویم راه‌اندازی یک خبرگزاری اختصاصی درباره‌ی کودکان است؛ فعالیت پایگاه‌هایی مثل “کودک‌شهر” و همین “پایگاه خبری اسباب‌بازی‌ها” برای رسیدن به همان آرزوست.