داستان‌پردازی از سرگرمی‌های دیرینه آدمیان بوده و همواره نقش بزرگی در انتقال و به اشتراک‌گذاری تجربیات و احساسات انسان‌ها داشته است. در عالم داستان‌ قادریم سوار بر اسب تخیل از ورای مرزهای واقعیت عبور کنیم و به دنیای افسانه‌ها و رویاها سرک بکشیم. شاید علت محبوبیت بازی رومیزی Dixit همین باشد.
دیکسیت در سال ۲۰۰۸ توسط Jean Louis Roubira طراحی شد و پس از گذشت سال‌ها هنوز رتبه هجده پارتی‌گیم‌های جهان را در اختیار خود دارد. این بازی دوست‌داشتنیِ دورهمی-مهمانی و حتی خانوادگی در ایران نیز محبوبیت بالایی دارد و نسخه ایرانی آن تحت نام “استوژیت” (تولید انتشارات هوپا) توانسته جایگاه مناسبی درمیان مخاطبین ایرانی پیدا کند.
استوژیت به شکل دو تا هشت نفره قابل اجراست اما جذاب‌ترین شکل آن را می‌توان با چهار تا هشت بازیکن  تجربه کرد.مخاطبین استوژیت، سنین بالای هشت سال هستند؛ هرچند درعمل طیف وسیعی از هواداران آن بزرگسالان می‌باشند. در استوژیت/دیسکسیت هر بازیکن تعدادی کارت در اختیار دارد و در هر نوبت، یکی از بازیکنان وظیفه داستان‌گویی را به عهده خواهد داشت. کارت‌ها تصاویری خیال‌انگیز و چندپهلو دارند و قصه‌گو می‌بایست یکی از کارت‌های دست خود را انتخاب کند و بدون نشان دادن آن به سایر بازیکنان‌ یک کلمه، عبارت، جمله یا حتی شعر در وصف آن بگوید. هریک از بازیکنان از میان کارت‌های دستشان یک کارت را که به کلمه یا جمله گفته شده توسط قصه‌گو نزدیک‌تر و مرتبط‌تر باشند، انتخاب کرده و به قصه‌گو می‌دهند. قصه‌گو آن کارت‌ها را به همراه کارت انتخابی خود، بُر می‌زند و هر کارت را مقابل یکی از اعداد موجود روی بورد و در مقابل دید بازیکنان می‌چیند. بازیکنان کارت‌ها را می‌بینند و با ژتون‌هایی که در اختیار دارند، به یکی از کارت‌ها که گمان می‌کنند کارت قصه‌گو است رای می‌دهند. قصه‌گو رای‌ها را رو کرده و بر آن اساس امتیاز می‌گیرد. اگر کارت قصه‌گو هیچ‌ رایی نیاورده باشد، قصه‌گو هیچ امتیازی نمی‌گیرد. اگر تمام بازیکنان به درستی کارت قصه‌گو را انتخاب کرده باشند، باز هم قصه‌گو دست‌خالی از میدان رقابت بیرون آمده و امتیازی به او تعلق نمی‌گیرد. درواقع قصه‌گو باید تصویر کارت انتخابی خود را به نحوی توصیف کند که نه آن‌قدر مشخص باشد که همه آن را حدس بزنند و نه آن‌قدر بی‌ربط و دور از ذهن که کسی نتواند آن را حدس بزند. در این میان بازیکنانی که کارت قصه‌گو را به درستی حدس زده باشند، هم امتیاز می‌گیرند. هم‌چنین اگر کارت یکی از سایر بازیکنان رای آورده باشد آن شخص نیز امتیاز خواهد گرفت، چون توانسته با انتخاب کارتی مرتبط با توصیف قصه‌گو دیگران را به اشتباه بیندازد. سپس به‌طور تصادفی یک کارت جدید به دست هر بازیکن اضافه می‌شود و نفر بعد، قصه‌گو خواهد شد.

از نقطه‌ضعف‌هایی که عده‌ای برای استوژیت متصورند تکرارپذیری پایین بازی به‌علت تکراری شدن کارت‌ها بعد از چند دست بازی است. حقیقت آن است که استوژیت شامل تعداد زیادی کارت است و در هر نوبت از بازی فقط تعدادی از کارت‌ها بازی می‌شوند و هربار به‌طور تصادفی بین بازیکنان پخش می‌شوند. چندپهلو و رویاگون بودن تصاویر موجب می‌شود افراد متفاوت یک کارت را با کلمات و عبارات متفاوتی توصیف کنند. درنتیجه تجربه بازی هربار متفاوت خواهد بود و اگر بعد از بارها بازی، بازیکنان به این نتیجه رسیدند که کارت‌ها تکراری شده و بازی جذابیت خود را از دست داده، می‌توانند افزونه الحاقی استوژیت‌پلاس را تهیه کنند که تعداد زیادی کارت جدید به بازی اضافه می‌کند. درنتیجه تکرارپذیری استوژیت در آن‌حد که عده‌ای گمان می‌کنند پایین نیست بااین‌وجود به‌عنوان نقاط ضعف بازی می‌توان به این نکته اشاره کرد که قابلیت تکرارپذیری استوژیت در مقایسه با بوردگیم‌های با ژانر متفاوت پایین‌تر است و این‌که همانند بسیاری دیگر از پارتی‌گیم‌ها میزان جذابیت بازی به میزان خلاقیت بازیکنان بستگی دارد. اما وجود ویژگی‌های مثبتی همانند افزایش دایره لغات و پر و بال دادن به قوه‌تخیل و ریزبینی و هم‌چنین تجربه‌ی یک بازی دورهمی متفاوت، سرگرم‌کننده، دلنشین و رقابتی بی‌خشونت سبب می‌شود، به‌نظر من استوژیت ارزش خرید داشته باشد. براساس تجربه شخصی در جمع‌های فامیلی و خانوادگی و دورهمی‌هایی که اعضای خانم و غیربوردگیم‌باز دارند، از استوژیت بسیار استقبال می‌شود.
درضمن استوژیت (نسخه ایرانی دیکسیت) کیفیت ساختی مناسب و قابل قبول دارد. نود و شش کارت تصویر در سایز بزرگ‌تر از ابعاد رایج بازی‌های کارتی، هشت مهره چوبی، یک صفحه امتیازدهی و شصت‌وچهار نشان رای اجزای اصلی سازنده بازی می‌باشند.
اگر استوژیت را دوست دارید و به‌دنبال بازی جدیدی در همین سبک و سیاق هستید کدنیمز تصاویر، کدنیمز کلمات و لغت‌نومچه را امتحان کنید.

Admin